کاش...
بسم رب الحسین علیه السلام
کاش منم چند تا رفیق پایه اهل دل میداشتم و فردا میرفتیم تو دل صحرا
میرفتیم زجه میزدیم برای پسر فاطمه...
روضه میخوندیم و داد میزدیم و به سینه میکوبیدیم
کاش آدمای پایه و اهل دلی دور و برم بودن...
هیچوقت در کنار آدم های نورانی بودن رو تجربه نکردم هیچوقت هیچکس رو نداشتم
که هم من براش بمیرم هم اون برای من...
هیچوقت طعم یک نفر داشتن عمیق رو نچشیدم هیچوقت انسانی رو جز اهل بیت اونقدر دوست نداشتم که دلم براشون تنگ تنگ تنگ بشه که نتونم فراقش رو به مدت طولانی تحمل کنم هیچوقت پشتیبان و تکیه گاهی عمیق جز خداوند و اهل بیت علیهم السلام کنارم حس نکردم...
ناشکری نمیکنم خدا رو شکر به خاطر همه نعمت ها و کسان عزیزی که خداوند برام قرار داده اما خودش بهتر میدونه...
ان شاالله شما علاوه بر خداوند و اهل بیت علیهم السلام از جنس انسان های زمینی هم تکیه گاه و رفیق و پایه داشته باشید یا روزیتون بشه
حسین و دیگر هیچ...
کاش روزی فداییت بشم ارباب جان
